Ο ΤΖΟΝΥ, Ο ΒΙΚΤΩΡ ΚΑΙ Ο ΚΑΘΕ ΕΜΜΑΝΟΥΕΛ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 11/12/2017 11:59
Η Ζωρζινά ήταν η μάνα της σπιτονοικοκυράς μου στο Παρίσι. Όταν με τον καιρό ενσωματώθηκα και γω στην οικογένεια, έγινε η Γαλλίδα μου γιαγιά.
Ήτανε μια ψηλόλιγνη γυναίκα με μάτια γαλανά και όμορφη πολύ όπως και όλη η υπόλοιπη οικογένεια –χαιρόσουν να τους βλέπεις όταν αντάμωναν όλοι μαζί– και επιπλέον πιπεράτη, με χιούμορ τόσο ακατάβλητο όσο και η ίδια της η κράση. Είχε περάσει ήδη τα ογδόντα όταν τη γνώρισα –ήταν παιδί του προηγούμενου αιώνα, του παραπρίν αν το μετρήσουμε από σήμερα– μα ήταν πλήρως αυτοδύναμη και ανεξάρτητη και ζούσε μόνη της σ΄ ένα μικρό διαμερισματάκι στη Μονμάρτρη ανάμεσα σε καλλιτέχνες.
Βλεπόμαστε απαρέγκλιτα τις Κυριακές για χρόνια ολόκληρα και τρώγαμε μαζί πότε στο σπίτι πότε σε μέρη ονειρικά όπως το Étretat ή το Honfleur στη θάλασσα της Μάγχης ή στα περίχωρα του Παρισιού στο Écu de France και τα λοιπά. Τα πειράγματα έδιναν κι έπαιρναν. Χαιρόταν και γελάγαμε με το παραμικρό. Με τρυφερότητα απέραντη.
Η αλήθεια είναι πως είχα πάντα μια συμπάθεια στους γέρους. Δεν τους βαριόμουνα –τους απολάμβανα. Μου άρεσε να ακούω ιστορίες, ακόμα και τις ίδιες, ξανά και ξανά, αχόρταγα.
Μια απ΄αυτές είχε να κάνει με τον πατέρα της που ήτανε enfant de troupe.
Enfant de troupe σήμαινε παιδί υπαξιωματικού που ζούσε αν όχι σε στρατόπεδο ακριβώς πάντως σε περιβάλλον στρατιωτικό και μεγάλωνε ανάλογα, θεσμός που στη Γαλλία διατηρήθηκε μέχρι το 1982.
Ο πατέρας λοιπόν της Ζωρζινά, ο άγνωστος… προπάππος μου, παρήλασε –το ρήμα είναι ακατάλληλο όταν πρόκειται για λιτανεία ή περιφορά, πάντα το κάνω λάθος– στην μεγαλόπρεπη κηδεία του Βίκτωρος Ουγκώ, που άφησε εποχή. Η κηδεία. Ο Ουγκώ είχε αφήσει ήδη. Θάταν το ίδιο μέγας συγγραφέας και με μια πιο διακριτική εξόδιο ακολουθία.
΄΄Επιθυμώ να οδηγηθώ στην τελευταία μου κατοικία με τη νεκροφόρα των φτωχών. Και αρνούμαι τους επικήδειους. Μια προσευχή μού είναι αρκετή΄΄ είχε πει.
Τα πράγματα δεν έγιναν καθόλου έτσι. Ο Ουγκώ ήταν πολύ λαοφιλής. Τον πένθησαν σαν άνθρωπο δικό τους. Που ήταν. Η απόλυτη φιγούρα του ιδανικού παππού. Ένας θρύλος ζωντανός. Το πένθος ήταν εθνικό. Σημαίες μεσίστιες, σχολεία και θέατρα κλειστά, κηδεία δημοσία δαπάνη με εκατοντάδες αντιπροσωπείες και δεν συμμαζεύεται. Μέχρι και η Αψίδα του Θριάμβου έφερε διαγώνια μαύρο κρέπι. Το πλήθος μέγα. Γίνεται λόγος για δυο εκατομμύρια. Εφτάμισυ ώρες η περιφορά πριν καταλήξει στο Πάνθεον. Το 1885 όλα αυτά.
Προχτές κηδεύτηκε ο Τζόνυ Χαλιντέι, ο πιο διάσημος Γάλλος ροκ σταρ, πολύ αγαπητός κι αυτός, κάτι σαν τον δικό μας τον Βασίλη αλλά στο πιο διεθνές.
Ο Τζόνυ Χαλιντέι ήθελε μια ΄΄κηδεία ροκ, με πολύ μουσική΄΄ όπως ήταν και η ζωή του. Αντί γι αυτό του οργάνωσαν μια επίσημη κηδεία σαν του Βίκτωρος Ουγκώ. Και για ξεκάρφωμα παρήλασαν –εδώ κολλάει κάπως καλύτερα το ρήμα– γύρω στους 700 μοτοσυκλετιστές με Harley, σαν ροκ φρουρά της νεκροφόρας.
Πρώτη φορά μετά από 132 χρόνια, μετά τον θάνατο δηλαδή του Ουγκώ, που η Γαλλία πρόσφερε τη Λεωφόρο των Ηλυσίων σε έναν ΄΄κοινό θνητό΄΄ για την νεκρώσιμη περιφορά.
Μιλάμε για μεγάλο σώου. Καμιά απολύτως αίσθηση του μέτρου. Και όλα αυτά για να προσθέσει στο προφίλ του ο Μακρόν και μια ροκ πινελιά. Ο οποίος Μακρόν δεν είχε καν γεννηθεί όταν ο Τζόνυ έκανε θραύση. Άλλη γενιά.
Στην ανακοίνωση του θανάτου του ροκ σταρ, ο Εμμανουέλ Μακρόν είχε αναγνωρίσει, λέει, την έκταση της συγκίνησης του γαλλικού λαού και είχε δηλώσει, λέει, αυθόρμητα: ΄΄Ανήκε στο είδος των Γάλλων ηρώων, χρειάζονται ήρωες για να είναι μια χώρα μεγάλη (...) έχουμε όλοι κάτι μέσα μας από τον Τζόνυ Χαλιντέι...΄΄. Πολιτικάντικες αμετροέπειες.
΄΄Ενας για όλους, όλοι για έναν. Για να παραμείνει ζωντανό το πνεύμα του rock and roll και του blues΄΄ συμπλήρωσε ο μεγαλοαστούλης Γάλλος πρόεδρος, που η μοναδική του… επανάσταση έχει να κάνει με τις ερωτικές του προτιμήσεις. Μάλλον θα φρίκαρε ο Χαλιντέι αν ζούσε.
Όπως και νάχει, η Λεωφόρος των Ηλυσίων έκλεισε και ο Γάλλος πρόεδρος, που το μόνο του προσόν προς το παρόν, ελλείψει άλλου έργου, είναι η δημοτικότητά του, απηύθυνε τον τελευταίο σπαραξικάρδιο χαιρετισμό, υποδυόμενος τον μέσο θαυμαστή του ροκ ειδώλου. Πάντα χρειάζεται τονωτικές ενέσεις η δημοτικότητα. Του κάθε Εμμανουέλ. Μονάχα έτσι συντηρείται. Κι αν είμαι ροκ μη με φοβάσαι…
Οι λοιποί πρώην ένοικοι του προεδρικού Μεγάρου των Ηλυσίων, Ολάντ και Σαρκοζί, έσπευσαν να παραστούν επίσης. Να πιάσουνε στασίδι. Πρώτο τραπέζι πίστα. Αλίμονο! Χάνονται τέτοιες ευκαιρίες προβολής;
Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία…
Στην εποχή των δημοσίων σχέσεων και των… events, αληθινών και κατασκευασμένων, ούτε να πεθάνεις με την ησυχία σου δεν μπορείς.
Oh, Champs Elysées !
Υ.Γ. Στο Σαιν Μπαρτελεμί στην Καραϊβική, όπου θα ταφεί ο Τζόνυ Χαλιντέι, ζει χρόνια τώρα με την οικογένεια του ο Φαμπρίς, δισέγγονος της Ζωρζινά και τρισέγγονος του πιτσιρικά που ακολούθησε την περιφορά του Ουγκώ. Διασταύρωση κηδειών και αιώνων.
Ο Ουγκώ τρεις μέρες πριν πεθάνει σημείωσε μια σκέψη του ΄΄Αγαπώ σημαίνει πράττω΄΄. Δεν εννοούσε την επίδειξη αγάπης, υποθέτω.
Ο Δημήτρης Πετρόπουλος παίζει στην ‘’Ολεάννα’’ του Νταίηβιντ Μάμετ στο θέατρο Όλβιο κάθε Παρασκευή, Σαββάτο, Κυριακή.