Ο ΛΑΕΡΤΗΣ ΜΑΛΚΟΤΣΗΣ ΓΡΑΦΕΙ ΣΤΟ ONLYTHEATER
- Ημερομηνία: Τρίτη, 22/03/2016 15:31
Ο Λαέρτης Μαλκότσης που πρωταγωνιστεί στην ΜΙΡΑΝΤΑ, στο θέατρο Πορεία, γράφει για την πρώτη του σκηνική εμπειρία.
Η πρώτη φορά που ανέβηκα στη σκηνή ήταν το 1991, με έναν σπουδαίο δάσκαλο, τον Κώστα Κινή. Ένα τέρας γνώσεων, έναν άνθρωπο που γνώριζε καλά την ελληνική γλώσσα και πιστεύω ότι κατείχε ουσιαστικά πράγματα για το θέατρο, για αυτό που ονόμαζε « ζωντανή παρουσία» στη σκηνή.
Ο Κώστας είναι ένας θεατράνθρωπος με όλη τη σημασία τη λέξης, γιατί σήμερα πολλοί ονομάζονται και βαφτίζονται έτσι, χωρίς να είναι. Έχω ακόμα επαφή μαζί του. Είναι μια σχέση που κουβαλάω μέσα μου.
Μετά πήγα στη δραματική σχόλη, το 1992. Ήμουν απαράδεκτος μαθητής και είχα ήδη αποφασίσει ότι θα γινόμουν ηθοποιός.
Το θέατρο είναι μια έννοια που έχει εκχυδαϊστεί τα τελευταία χρόνια, όλα πια είναι θέατρο. Αυτό όμως, που συνέβαινε τότε, σε εκείνη την παράσταση, για εμένα είναι η ουσία της θεατρικής τέχνης.
Παίζαμε ένα ποιητικό κείμενο, την «Λειτουργία κάτω από την Ακρόπολη» του Νικηφόρου Βρεττάκου, ο οποίος μάλιστα συμμετείχε στην παράσταση. Έβγαινε στο τέλος και διάβαζε με μια συγκλονιστική, τρεμάμενη φωνή, τον τελευταίο μονόλογο του έργου. Φωτισμένος άνθρωπος, ήσυχος, απλός, μεγάλη τύχη να τον γνωρίσω από κοντά. Παίζαμε στην Σπάρτη, στον Ταΰγετο, στο καταφύγιο και μετά στο Σαϊνοπούλειο, που τότε ακόμα ήταν γιαπί.
Ήμουν νέος, με μεγάλη συγκίνηση, συνέβαιναν πράγματα ουσιαστικά και απλά, χωρίς πολλές φιλολογίες, χωρίς υπερβολές, χωρίς βερμπαλισμούς. Εγώ ήμουν εκεί ως κορυφαίος του Χορού και χορευτής, γιατί τα πρώτα χρόνια της δουλειάς μου χόρευα πολύ, και έλεγα κάποια αποσπάσματα από το κείμενο.
Μου έχει μείνει μια γλυκιά ανάμνηση από εκείνη την εμπειρία και κυρίως θυμάμαι αυτήν την ουσιαστική απλότητα.
Όταν βγήκα στη σκηνή, ένιωσα αυτό που ακόμα νιώθω: αγωνία, ιδρώτα στη σπονδυλική στήλη και τρακ. Στη σκηνή βέβαια, νιώθεις ασφάλεια, μέσα σε αυτή τη συνθήκη που δημιουργείται. Τότε ο θίασος αποτελούνταν από ανθρώπους όλων των ηλικιών: παιδιά, φαντάρους από τη Σπάρτη, μεγάλους ανθρώπους σε ηλικία, τον ίδιο τον ποιητή.
Ήταν πολύ συγκινητική στιγμή, σχεδόν δεν το πίστευα ότι κατάφερα και στάθηκα μπροστά σε τόσο κόσμο. Τότε βέβαια ήταν αλλιώς τα πράγματα, το κοινό λειτουργούσε διαφορετικά και δεχόταν με γενναιοδωρία αυτό που του έδινες. Δεν υπήρχε αυτή η σκληρή κριτική και το αυστηρό μάτι, που ψάχνει να βρει το λάθος. Οι άνθρωποι χειροκροτούσαν το μεράκι και την προσπάθεια που κάναμε όλοι.
Έχω φυλάξει μέσα μου αυτή την ανάμνηση σαν ένα πολύτιμο θησαυρό και κυρίως κρατώ αυτήν την ουσιαστική απλότητα που σήμερα, αν και έχουν εξελιχτεί τα πράγματα, μαζί και το θέατρο, πολλές φορές την ξεχνάμε…
Λαέρτης Μαλκότσης