Ο ΧΡΗΣΤΟΣ, Ο ΑΜΛΕΤ ΚΙ ΕΓΩ
- Ημερομηνία: Σάββατο, 25/11/2017 19:00
Το σκοτάδι ήταν βαρύ, μέχρι που ένας φακός φώτισε το πρόσωπο ενός άντρα. Μια φωνή πρωτόγνωρη και εξώκοσμη, μιλούσε για μια "μυρωδιά άσχημη που μοιάζει σαν ανάμνηση". Νόμιζα πως γνώριζα καλά τη φωνή του Χρήστου Χατζηπαναγιώτη, αλλά εκείνη η φωνή που ήξερα, δεν ζούσε μόνη της σ' αυτό το σώμα. Είχε, μπορεί, από πάντα παρέα της, τη φωνή του φαντάσματος του "Πατέρα του Άμλετ".
Ο Χατζηπαναγιώτης, που μ' έχει κάνει να κλαίω απ' τα γέλια, τώρα με συγκινεί βαθιά. Και απλά. Χωρίς περιττολογίες κι εντυπωσιασμούς. Βαδίζει στους ρυθμούς του συγκλονιστικού μονολόγου που έγραψε ο Μάνος Ελευθερίου και σκηνοθέτησε ο Θοδωρής Γκόνης, με τη αμύθητη γνώση ενός ηθοποιού έμπειρου στα δύσκολα μονοπάτια της κωμωδίας. Δεν σ' αφήνει να πάρεις ανάσα.
Στη σκηνή του θεάτρου Θησείον -αίθουσα για οικειότητες μεταξύ ηθοποιών και θεατών-, μπορείς να δεις καθαρά τα μάτια του, να αισθανθείς τους χρόνους της ανάσας του κι είσαι έτοιμος να τον "ξεσκεπάσεις" αν κάνει καμιά "στραβή".
Κι όμως, είναι διαρκώς εκείνο το φάντασμα, που ήρθε εκεί μόνο για εσένα και τον Άμλετ, για να τον ακούσεις, να τον πιστέψεις, να σκεφτείς όσα σου λέει. Ανατριχιαστικός ο τρόπος που σου απευθύνεται και πράγματι σ' αφήνει να σκεφτείς, όσα ίσως δε σκέφτηκες ποτέ. Κι έτσι γνωρίζεις αυτόν τον δυνατό ηθοποιό, μέσω ενός φαντάσματος. Γιατί ο "χρόνος είναι παιχνίδι στα χέρια των παιδιών, χιόνι από χρυσάφι μοιάζει. Μήτε θυμάται μήτε ξεχνάει. Δεν αγαπάει μήτε μισεί. Δεν ξέρει να μετράει, κι ας είναι αμέτρητος".
Real news 26/11/2017