ΣΤΟ ΔΑΣΚΑΛΟ ΜΟΥ, ΜΕ ΑΓΑΠΗ
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 07/10/2015 18:13
Αν θα έπρεπε να ξεχωρίσω κάποιον καλλιτέχνη που με σημάδεψε, θα έλεγα τον Ανδρέα Βουτσινά.
Όταν τελείωσα τις σπουδές μου στο Εθνικό, πήγα στο ατελιέ του στο Παρίσι κι έμεινα εκεί δύο χρόνια. Για να μπεις στη σχολή του έπρεπε να είχες τελειώσει ήδη κάποια δραματική, ή να είσαι επαγγελματίας ηθοποιός. Αυτά που έλεγε δεν ήταν για ανυποψίαστους. Ήταν σαν ένα γυμναστήριο ηθοποιών, οπότε πήγαιναν και πολύ έμπειροι καλλιτέχνες, σε περιόδους που δεν είχαν δουλειά, για να ασκούνται.
Στην αρχή, μας είχε ζητήσει έναν αυτοσχεδιασμό, στον οποίο έπρεπε να δείξουμε, από πέντε λεπτά, όλες τις ηλικίες του ανθρώπου( παιδί, νέος, γέρος). Εμείς ετοιμάζαμε τα κομμάτια μας και κλείναμε ημερομηνία για να τα δείξουμε μπροστά σε όλους. Ο Ανδρέας δούλευε μαζί μας για ένα δίωρο. Εκεί γινόταν όλη η δουλειά, ήταν μια από τις μεγαλύτερες δοκιμασίες. Δεν είχα ποτέ στη ζωή μου μεγαλύτερο τρακ. Σε αυτό τον πρώτο αυτοσχεδιασμό μου τα έψαλε, αλλά έλεγε πολύ εποικοδομητικά πράγματα. Μέσα από τα αρνητικά που σου έλεγε, μάθαινες… Ήταν ένας άνθρωπος παθιασμένος με τη δουλειά του… Την επόμενη φορά, έκλεισα ημερομηνία και παρουσίασα ένα κομμάτι από το « Πόθοι κάτω από τι λεύκες» του Ο’ Νηλ . Δεν είχα κοιμηθεί μια ολόκληρη εβδομάδα από το άγχος, νόμιζα ότι θα τελείωνε ο κόσμος. Αλλά ευτυχώς πήγε πολύ καλά.
Ο Ανδρέας ήταν μεγάλος δάσκαλος. Εκείνος με έκανε να καταλάβω την ψυχική διαδικασία του ηθοποιού, το πώς δημιουργείται το συναίσθημα. Οι σπουδές μου στο Εθνικό μου έμαθαν πράγματα άλλα, χρήσιμα, αλλά ήταν ,ας πούμε, πιο κλασικές. Εκείνος μου έδειξε τι συμβαίνει μέσα στον ηθοποιό. Ξεκίνησα πολύ μικρή, ήμουν δεκαεφτά μισό, όταν μπήκα στη σχολή, οπότε δεν είχα ιδέα. Με τον Ανδρέα κατάλαβα πώς μπορείς να βρεις και να εσωτερικεύσεις το συναίσθημα.
«Όλο το υλικό που έχεις μέσα σου, είναι το υλικό που χρειάζεται ο ρόλος». Έλεγε τόσο πολύτιμα πράγματα.
Όταν είσαι μικρός δεν ξέρεις πώς βγαίνουν όλα αυτά… Ό,τι σκέψη υπάρχει στο μυαλό σου την ώρα που παίζεις, όλος ο κόσμος σου, είναι και ο κόσμος του ρόλου. Οπότε σε μάθαινε πώς μπορεί να συναντηθεί ο ρόλος και το προσωπικό σου υλικό. Αυτό κανείς δάσκαλος πριν, δεν μου το είχε πει… Θυμάμαι κι ένα αστείο περιστατικό. Έκανα Πίντερ με έναν Γάλλο ηθοποιό γύρω στα 70, ήταν ένα ηθοποιός παλαιάς κοπής. Σε μια πρόβα φτερνίστηκα και μου είπε αυτός ο ηθοποιός: «Στον Πίντερ δεν φτερνίζονται».
Όταν δείξαμε το κομμάτι μας, είπαμε στον Ανδρέα το περιστατικό και το βρήκε πολύ χρήσιμο για να ανοίξει ένα κεφάλαιο. Όλα για τον Ανδρέα ήταν μια αφορμή για μάθημα…
Δυστυχώς επαγγελματικά δεν προλάβαμε να συνεργαστούμε, αλλά όσα έμαθα δίπλα του τα κρατάω σαν θησαυρό….