ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΔΑΥΡΟΥ. ΤΙ ΠΗΡΕ ΤΟ ΑΥΤΙ ΜΑΣ...
- Ημερομηνία: Κυριακή, 16/08/2015 14:48
Μαύρο καλοκαίρι το φετινό για τη χώρα, αλλά και για ολόκληρη την Ευρώπη που καρδιοχτυπάει μαζί μας - ο καθείς από το δικό του μετερίζι - και όπως ήταν αναμενόμενο, πολλά συνέβησαν και στις θεατρικές παραστάσεις, που όμως έδειξαν ότι προσέλκυσαν το ενδιαφέρον του κοινού, που είδε στο θέατρο ένα διέξοδο στη σκοτεινιά των καιρών. Πέρα από τις ιδιωτικές παραγωγές, που εξαναγκάστηκαν σε μια πληθώρα αλλαγών, ακυρώσεων, αναβολών κτλ, το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, σημείωσε απώλειες.
Οι ρεπόρτερς του OnlyTheater, πανταχού παρόντες, περιπλανήθηκαν στην Πειραιώς, σε αρχαιολογικούς χώρους, σε θέατρα αρχαία και σύγχρονα, είδαν, άκουσαν, μίλησαν και συγκέντρωσαν τις απόψεις, που κυκλοφόρησαν στους χώρους του Φεστιβάλ, για κάποιες από τις παραστάσεις που απετέλεσαν γεγονότα του καλοκαιριού.
Πρώτες οι «Τρωάδες» του Σωτήρη Χατζάκη, πλήρωσαν τα σπασμένα, οι οποίες κάνοντας πρεμιέρα στο αργολικό θέατρο, παραμονές του δημοψηφίσματος, δεν είχαν την αναμενόμενη προσέλευση, αν και δεν μπορούμε να μιλάμε για αποτυχία, καθώς οι μέρες με κλειστές τις τράπεζες και τα capital controls, δεν ...ενέπνεαν ταξίδια.
Ακολούθησε ο Γιάννης Κακλέας με τους ...διπλούς «Αχαρνής» του, σε μια δουλειά που κέρδισε το κοινό, καθώς συνδύασε τη σάτιρα με την ποιητική διάσταση του Αριστοφάνη.
Για μια «ήσυχη παράσταση», μίλησαν οι περισσότεροι βλέποντας τον «Αίαντα» του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, χωρίς εξάρσεις με κάποιες καλές ερμηνείες.
Ο Μιχαήλ Μαρμάρινος πρότεινε στον ιαπωνικό θίασο του Ροκούρο Γκενσό Ουμεουάκα, να ανεβάσει τη "Νέκυια", τη λ' Ραψωδία από την Οδύσσεια του Ομήρου και το αποτέλεσμα ήταν μια παράσταση, σύμφωνα με την ανατολική παράδοση της πανάρχαιας τέχνης του Νο, που έφερε την υπογραφή, όχι όμως και τη σφραγίδα του Έλληνα δημιουργού.
Ο Γιάννης Μπέζος έκανε sold out με τις "Εκκλησιάζουσες", υπό την αιγίδα του Εθνικού Θεάτρου, με styling αλά Ζωή Κωνσταντοπούλου, αποδεικνύοντας πόσο σύγχρονοι είναι οι μεγάλοι ποιητές της αρχαιότητας, σε μια παράσταση που επετέλεσε το σκοπό και τον στόχο της.
Άλυτο παραμένει το μυστήριο με τις "Νεφέλες", που μετά την αποχώρηση του Βασίλη Παπαβασιλείου, ακυρώθηκαν διά παντός... Το Φεστιβάλ πάντως έδωσε τις απαραίτητες εξηγήσεις, ότι δηλαδή η παράσταση εγκρίθηκε, επειδή στην πρόταση τη σκηνοθεσία υπέγραφε ο μεγάλος Έλληνας σκηνοθέτης, κι όχι κάποιος αντικαταστάτης του, άρα με την αποχώρησή του, δεν υπήρχε λόγος να συμπεριληφθεί στο πρόγραμμα. Η δήλωση πάντως, του κυρίου Παπαβασιλείου, είπε πολλά με τη λακωνικότητά της...
Ο Χάρης Φραγκούλης με τον "Άρντεν" του, στο θέατρο της οδού Κυκλάδων, δίχασε το κοινό με τους νεωτερισμούς του, η «Ηλέκτρα» του Κωνσταντίνου Ντέλλα στο θέατρο Τέχνης, αν και σε σημεία πλατίαζε, είχε ενδιαφέρον ως σύλληψη.
Η ομάδα «Εν δυνάμει», (που ιδρύθηκε από την Ελένη Δημοπούλου και την Μαρία Ιωαννίδου, με την πεποίθηση ότι η ζωή είναι καλύτερη, όταν τη μοιράζεσαι δημιουργικά), όχι μόνο δεν παύει να μας εκπλήσσει, αλλά με τον « Άνθρωπο ανεμιστήρα» της Ελένης Ευθυμίου, κατάφερε να μας συγκινήσει βαθειά.
Θετικές εντυπώσεις, φαίνεται πως άφησε και η Μαριάννα Κάλμπαρη, που σκηνοθέτησε το καινούργιο έργο του Ανδρέα Φλουράκη, το «Θέλω μια χώρα», με την Ρένη Πιττακή στον πρώτο ρόλο, καθώς οι περισσότεροι θεατές ταυτίστηκαν με το αίτημα της παράστασης...
Και φυσικά η Στεφανία Γουλιώτη με τις "Ευμενίδες", σε μορφή μονολόγου, κατέπληξε για ακόμα μια φορά με τις υποκριτικές της επιδόσεις.
Οι κερδισμένοι πάντως του φεστιβάλ, είναι η Κατερίνα Ευαγγελάτου με τον περιπατητικό της « Ρήσο» στο Λύκειο, μια παράσταση που ανέδειξε ένα περίεργο και δύστροπο κείμενο, ενώ φαίνεται πως οι « Μικρές αλεπούδες» του Τόμας Οστερμάγιερ και το "Go down Moses" του Ρόμεο Καστελούτσι, δικαιώνουν για ακόμα μια φορά τον Γιώργο Λούκο, που προσκαλεί σημαντικούς σκηνοθέτες και μεγάλες παραστάσεις στη χώρα μας, ακόμα και σε χαλεπούς καιρούς.
Ελπίζουμε του χρόνου το καλοκαίρι τα πράγματα να είναι καλύτερα και οι Έλληνες δημιουργοί να καταφέρουν να εκφράσουν τις αγωνίες μας και το βαθύτερο αίσθημα της εποχής κι όχι απλώς να κάνουν καλές, μέτριες ή κακές παραστάσεις. Σήμερα δεν έχει και τόσο σημασία το πώς, αλλά το τι και το γιατί...
OnlyTheater Team