Η LAURIE ANDERSON ΔΙΝΕΙ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 05/10/2015 10:59
H Laurie Anderson, την Παρασκευή, έκανε αυτό που κανείς δεν τόλμησε: παρουσίασε στην Αμερική όλη την αλήθεια για το Γκουαντάναμο.
Η νέα της performance με τον δηκτικό τίτλο «Habeas Corpus», στο Park Avenue Armory, αναφέρθηκε στην ιστορία του Mohammed el Gharani, έναν από τους πιο νέους κρατούμενους στο στρατόπεδο της φρίκης.
Ο Gharani που ήταν αιχμάλωτος από τα 14 έως τα 21 του χρόνια, χωρίς ποτέ να έχει βρεθεί ένοχος για κανένα έγκλημα, εξιστόρησε στην Anderson τα βασανιστήρια που υπέστη από τους Αμερικανούς στρατιώτες. Το 2009 αποφυλακίστηκε λόγω έλλειψης κατηγοριών, όμως ποτέ κανείς δεν του ζήτησε μια συγγνώμη.
Η Reprieve, η οργάνωση που πρωτοστάτησε για την απελευθέρωση του Gharani, αναφέρει ότι « είχε λανθασμένα κατηγορηθεί πως μαχόταν στο πλευρό των Ταλιμπάν και ότι ήταν μέλος της al Qaeda. Η αλήθεια είναι ότι ο ίδιος ποτέ δεν είχε προσπαθήσει να επισκεφτεί το Αφγανιστάν ή τη Μεγάλη Βρετανία. Ο λόγος που κρατήθηκε τόσα χρόνια στο Γκουαντάναμο, βασιζόταν σε κατηγορίες που εξαπέλυσαν εναντίον του δύο άλλοι κρατούμενοι».
Ως γνωστό όσοι έχουν περάσει από το Γκουαντάναμο δεν μπορούν να πάρουν άδεια για να επισκεφτούν τις Η.Π.Α, όμως η πλέον πολιτικοποιημένη καλλιτέχνις της εποχής μας, καταφέρνει να τον φέρει στην καρδιά των Η.Π.Α για να πει την ιστορία του στο αμερικάνικο κοινό.
Πώς; Η Anderson, που είναι γνωστή για τους πειραματισμούς της με την τεχνολογία, προέβαλλε την εικόνα του πάνω σε ένα τρισδιάστατο γλυπτό, με τα χαρακτηριστικά του – εμπνευσμένο από το Lincoln Memorial—ενώ ήδη έχει ηχογραφήσει συνεντεύξεις μαζί του που ακούστηκαν κατά τη διάρκεια της performance. O σύζυγος της, ο Lou Reed, που πέθανε το 2013, είχε ήδη σχεδιάσει το ηχητικό περιβάλλον, ενώ σε άλλες αίθουσες του Armory, μέσα από βίντεο και μουσική, θίχτηκαν θέματα σχετικά με την ελευθερία.
Η Anderson ταξίδεψε ως τη Αφρική για να συναντήσει τον Gharani και να ηχογραφήσει τις συγκλονιστικές του εμπειρίες. Οι περισσότεροι άνθρωποι , λέει, πιστεύουν ότι «το Γκουαντάναμο είναι ένα μέρος όπου κρατούμενοι με πορτοκαλί στολές, απλώς παρενοχλούνται από νεαρούς στρατιώτες». Η Anderson υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι αυτοί δικαιούνται αν μη τι άλλο μια δίκη, εξ ου και ο τίτλος της παράστασης, που παραπέμπει στο θεσμό του αγγλοσαξονικού δικαίου, που αποσκοπεί στην προστασία του πολίτη έναντι της αυθαίρετης σύλληψης και κράτησής του.
Για τον Gharani, η καλλιτέχνις μάζεψε όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούσε και κάποια στιγμή σταμάτησε, επειδή δεν μπορούσε να ακούσει άλλες φρικαλεότητες. Τα βασανιστήρια που πέρασε ήταν τόσο ακραία που ξεπερνούν και την πιο αρρωστημένη φαντασία. Μάλιστα παρόντες σε όλα αυτά ήταν γιατροί και ψυχολόγοι που τα ανέχονταν, παρά τους όρκους που είχαν δώσει στον Ιπποκράτη. Αλλά αυτό που την σόκαρε περισσότερο, ήταν πως το μόνο που ζήτησε ο νεαρός κρατούμενος ήταν μια συγγνώμη, τίποτα άλλο. Οι συνεντεύξεις έγιναν σε απόμερο δωμάτιο, καθώς του ήταν δύσκολο να αφηγηθεί τα όσα έζησε…
Η πρωτοβουλία αυτή είχε στόχο να αφυπνίσει τους συμπατριώτες της απέναντι στις κτηνωδίες που ενεργούνται εις βάρος αθώων ανθρώπων και η όλη σύλληψη της είναι άκρως «επικίνδυνη» για τα δεδομένα της χώρας της, που τρέμει μήπως αποκαλυφθεί η αλήθεια. Έτσι η πάντα ασυμβίβαστη Laurie, δίνει ένα παράδειγμα πολιτικής τέχνης, που δεν επαναπαύεται σε ασφαλείς λύσεις και προστασίες…
Γιατί πολιτικό θέατρο και βελούδινο κάθισμα δεν συνάδει, παιδιά, πώς να το κάνουμε;