Buzz

          Ένα παλλόμενο έργο τέχνης, ένα καλοκουρδισμένο σύνολο ουσίας, που συνεχώς κάλπαζε σε μια απαιτητική συνθήκη υψηλού δείκτη δυσκολίας.

          Το κείμενο αναδεικνύει την αδυναμία και το απύθμενο χάος της Δικαιοσύνης, επιβεβαιώνοντας τον κανόνα ότι το μυρμήγκι δικάζεται σαν ελέφαντας.

          Ο σκηνοθέτης συνδιαλέγεται με το σύμπαν του Μολιέρου με χιούμορ και ανατρεπτική διάθεση, χωρίς πλαστή σοβαροφάνεια.

          Η καλύτερη στιγμή -συγγραφικά και υποκριτικά- της Ελένης Ράντου. Σκηνικά πληθωρική, ωστόσο πειθαρχημένη, ευθύβολη, συνειδητοποιημένη, κυριαρχεί στο σανίδι!

          Μία υπαρξιακή τραγωδία για τον άνθρωπο, που συνθλίβεται κυριολεκτικά, παγιδευμένος στα γρανάζια της δικής του ουτοπίας.

          Το έργο κρούει τον κώδωνα του κινδύνου σε κάθε επικίνδυνο ψέμα, σε κάθε επικίνδυνο βόλεμα. 

          Συνεχές διαβρωτικό χιούμορ, εκπλήξεις, αλλεπάλληλες ανατροπές, κορύφωση και ένα απρόσμενο φινάλε.

          Η παράσταση διεισδύει στον ζοφερό κόσμο πέντε ανθρώπων, δημιουργώντας  κωμικοτραγικές ατμόσφαιρες με εναλλασσόμενες σκηνικές θερμοκρασίες και σουρεαλιστικά στοιχεία.

          Παράσταση τίμια στις προθέσεις της, με αισθητική και σασπένς. Πυλώνες της ο δυστοπικός κόσμος της απομόνωσης και το ζήτημα της διαφορετικότητας.

          Πίστευε πως «η παρτίδα μας δεν παίχτηκε ακόμα» και πως «ο χρόνος δεν είναι με το μέρος κανενός».