Άρθρο

Όταν διάβασα την εκπληκτική θεατρική διασκευή, που έκανε η Ανδρομάχη Χρυσομάλη στο ΤΟ ΚΑΠΛΑΝΙ ΤΗΣ ΒΙΤΡΙΝΑΣ της Άλκης Ζέη, τα λόγια στέρεψαν και η ψυχή, μόνη της, είπε ένα τεράστιο ΝΑΙ!

Η συμβολή της δεν περιοριζόταν στο να δίνει στα όνειρα μορφή και περιβάλλον.  Έθετε την τεράστια εμπειρία της στη διάθεση του κάθε νεοσύλλεκτου που την είχε ανάγκη.

Είναι πανεύκολο να μαντρώνεις ή να απαγορεύεις, ενώ το να προλαμβάνεις, να προνοείς και να διασφαλίζεις, απαιτεί σχεδιασμό και πλαίσιο.

Τα δικά μας λάθη ξεκινούν από την μη αποδοχή της απόφασης να μην δουλέψουμε όλο το καλοκαίρι.

Σε λίγες μέρες συμπληρώνονται 3 χρόνια από τον θάνατο της Ζωής Λάσκαρη. Με αυτή την αφορμή, ανακαλώ την κάθε άλλο παρά ανιαρή φιλία μας.

Για τον Μανώλη από το Καστέλι, την κορυφαία θεατρική προσωπικότητα και τον αγωνιστή, ένα μικρό κείμενο και δυο κουβέντες των φίλων του, Αλ. Γεωργούλη και Θ. Καρακατσάνη.

Κάποτε μου είχες πει: «Είμαστε καταδικασμένοι να ήμαστε άγιοι ή τέρατα»…
Κι ύστερα ξαφνικά σ' έχασα. Απήλθες.

Πάντα τον Ιούλιο σκέφτομαι έντονα την Αλίκη και τον Τσαρούχη. 20 Ιουλίου ήρθε εκείνη, 20 Ιουλίου έφυγε αυτός.

Φτάσαμε στη μέση της πιο αλλόκοτης χρονιάς της ζωής μας! Παγιδευμένοι λες, κάπου μεταξύ της «Αλληγορίας του Σπηλαίου», του Πλάτωνα, και του δυστοπικού videogame «Final Fantasy VII».

Στη μνήμη του Λευτέρη Ξανθόπουλου.