Mια διαδρομή μνήμης και εξαγνισμού, με προφανή ψεγάδια στη δραματουργία του κειμένου, που αντισταθμίζονται, εν μέρει, σκηνοθετικά και ερμηνευτικά.

          Ένδοξα 80's, με την έξοχη Μαρία Παρασύρη στην πολύ καλή παράσταση «Σωτηρία», σε ευρηματική σκηνοθεσία του Θανάση Δόβρη.

          Η παράσταση του Ούλριχ Ράσε επισκίασε τον λόγο, τόσο με την δραματουργική επεξεργασία όσο και με την εμμονική συνέπεια στον ρυθμό και την κινησιολογία.

          Σπάνια παίζονται τέτοια έργα και είναι κρίμα, όταν καταλήγουν σε θεάματα φλύαρης πλήξης, ως αποτέλεσμα ανύπαρκτης δραματουργίας.

          Μια τίμια προσέγγιση του σαιξπηρικού έργου με σύγχρονη αισθητική, αλλά που δεν καταφέρνει να απογειωθεί.

          Η Αμαλία Μουτούση είναι ένα αγγελικό πλάσμα με φτερά, που σαγηνεύει με την αέρινη παρουσία, το διαπεραστικό βλέμμα και τη βελούδινη φωνή.

          Ένας θεατρικός μονόλογος με παραστατικότητα, τρυφερότητα και τόλμη, που αποζημιώνει τον θεατή, χάρη στο καλογραμμένο κείμενο, την υποβλητική σκηνοθετική του λιτότητα και την ατόφια ερμηνεία.

          Μία γλυκόπικρη οικογενειακή ιστορία, όπου το νόημά της συνοψίζεται σε μία μόνο λέξη: Μαζί.

          Aριστοτεχνικά δομημένη παράσταση, σε ένα τοπίο υπαρξιακής πυκνότητας, όπου ο θεατής γίνεται αυτομάτως κοινωνός

          Ένα έργο κράμα ρεαλισμού και σουρεαλισμού, μία παράσταση-σχόλιο στις φασίζουσες συμπεριφορές του αιώνα μας.