Άρθρο

Η Κορίνα Γεωργίου, μας ξεναγεί στο «αόρατο θέατρο». Το θέατρο που εξάπτει τη φαντασία, που αναθέτει στον κάθε ακροατή ξεχωριστά, να εντάξει τους ήρωες των θεατρικών έργων, στο δικό του φανταστικό σκηνικό.

Βίκυ Μοσχολιού η κορυφαία του Χορού. Ο Δημήτρης Πετρόπουλος, πιστεύει πως η αξεπέραστη ερμηνεύτρια, νοηματοδοτούσε κάθε λέξη, σαν να ήταν βίωμα συλλογικό -νυν και αεί- και η ίδια ήταν η κορυφαία του χορού, που μίλαγε για όλους.

Επιτέλους το Εθνικό Θέατρο , όπως οφείλει κάθε κρατικός φορέας, ανοίγει τις πόρτες του και δέχεται προτάσεις.

Ο Στέλιος Μάινας, γράφει - σαν να μονολογεί - γιατί η μεγάλη τέχνη είναι αξιοζήλευτη, και συγχρόνως λυτρωτική.

Στην παγκόσμια βιομηχανία θεάματος, αν δεν συμπεριλάβεις κάτι απ' τα δύο (καλύτερα και τα δύο), κρίνεσαι μεταξεταστέος.

Ο Αλέξανδρος Γούδας αναρωτιέται, γιατί ο Ευριπίδης καταφεύγει στην εύκολη λύση και πόση απραγία, έχει προκαλέσει αυτή η φράση, στον σύγχρονο άνθρωπο...

Ο Δημήτρης Πετρόπουλος, γράφει για τον αμοραλισμό της εξουσίας και το τι συμβαίνει όταν τα πάθη πρωταγωνιστούν.

Διαπιστώσεις και ερωτηματικά, του Γιώργου Χριστόπουλου, για το καλοκαίρι 2015, που στάθηκε σκληρό με τον πολιτισμό.

Σκέψεις για τη θεατρική μάστιγα, που όταν δεν προκαλεί πλήξη, προκαλεί εκνευρισμό.

Η Γαβριέλλα Ουσάκοβα ήταν ίσως η διασημότερη εταίρα της Αθήνας.