Κριτική Onlytheater

Σύντομα, χαριτωμένα σκετσάκια, βασισμένα σε κείμενα ενός -σχετικά άγνωστου- Αθηναίου ευθυμογράφου των αρχών του 20ού αιώνα, από έναν θίασο με μπρίο, κέφι και καλή διάθεση.

Η σκηνοθετική οπτική είχε μέτρο και ισορροπία, αποφεύγοντας τις υπερβολές και κλιμάκωσε σωστά τη σύγκρουση των δύο πρωταγωνιστικών ηρώων.

Μια χαριτωμένη εκδοχή του κλασσικού βουκολικού δράματος της ελληνικής μυθιστοριογραφίας, που διατήρησε σε σημαντικό βαθμό τους χυμούς και τη ραχοκοκκαλιά του μύθου.

Μία παράσταση που βασίστηκε στα διαχρονικά μηνύματα του έργου, τη δύναμη της εξουσίας και την εναντίωση στις αδικίες που προκαλεί.

Η σκηνοθετική οπτική του εγχειρήματος ήταν ρεαλιστική και βασίστηκε στη σύγκρουση της αγάπης με τη δυναμική της εξουσίας, της διαχρονικής πάλης της φωτεινής με τη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης.

Στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, παρακολούθησα μια παράσταση που προέκυψε από την επιτυχημένη σύνθεση δύο κορυφαίων έργων του Ευριπίδη, με αλληλουχία γεγονότων και νοημάτων, χωρίς να χαθεί τίποτα από την ουσία των αρχικών κειμένων. 

Κάποιες σκηνές θα μπορούσαν να είναι πιο σύντομες, κάτι που θα εξυπηρετούσε και τη γενικότερη χρονική οικονομία του εγχειρήματος.

Η σκηνοθεσία δε χρειάστηκε τρικ και υπερβολές, για να καταθέσει την πρότασή της, αλλά βασίστηκε στη δυναμική του έργου, την καθαρή και στοχευμένη της ματιά και τις μεστές και καλοδουλεμένες ερμηνείες των ηθοποιών.

Η σκηνοθεσία συντονίστηκε με την ευαίσθητη και ανθρώπινη ροή του λόγου, υπογράμμισε τη λαϊκότητα της ιστορίας, δημιούργησε συναίσθημα κι έδωσε τη δυνατότητα στην ηθοποιό του να ξεδιπλώσει για άλλη μια φορά όλη την έκταση του ταλέντου της, να μας συγκινήσει και να μας προσφέρει μια ιδιαίτερη θεατρική βραδιά.  

Η ερμηνευτική ομάδα συμπαγής, δυναμική, είχε κέφι, ζωντάνια και ρυθμό και δημιούργησε ένα σύνολο με ελάχιστα ψεγάδια.