Κριτική Onlytheater

Ένα κλασσικό έργο, με διαχρονική θεματική και μια σκηνοθετική οπτική που προσέγγισε από αρκετά μονοπάτια, την πάλη των φύλων.

Ένα έργο όχι ιδιαίτερα γνωστό, γραμμένου πριν από 120 χρόνια, που προσαρμόστηκε σωστά στο σήμερα, χωρίς να χάσει από την ουσία και την ευαισθησία του.

Συχνά ένιωθα ότι οι διάλογοι είναι σχηματικοί και ξύνουν μόνο την επιφάνεια του συναισθηματικού τους υποβάθρου, με τους περισσότερους χαρακτήρες να παραμένουν άνευροι και χωρίς εξέλιξη στη ροή του έργου.

Η σκηνοθεσία επιχειρεί να προσδώσει μια ατμόσφαιρα παρακμής, η οποία συχνά υπερβάλλει, οι ήρωες φλερτάρουν με την καρικατούρα, ενώ οι σχέσεις τους παραμένουν σχηματικές.

Η σκηνοθετική προσέγγιση έδειξε να στερείται εμπνεύσεων και λύσεων, που θα διατηρούσαν το λεπτό χιούμορ του σεναρίου.

Ο Δημήτρης Μακαλιάς είναι ένας ηθοποιός με αυθεντική κωμική φλέβα και μπορεί να αυτοπαρωδείται, χωρίς να γελοιοποιεί τους χαρακτήρες του.

Η ερμηνεία του Άγγελου Αντωνόπουλου, απέδειξε ότι κάποιοι ηθοποιοί, σαν το παλιό, καλό κρασί, ωριμάζουν με το χρόνο, αλλά δε χάνουν στιγμή, τη λάμψη και την ακτινοβολία τους.

Η σκηνοθετική οπτική είχε ρυθμό, ατμόσφαιρα και σαφήνεια στις προθέσεις της, ενώ οι ερμηνείες ήταν σε υψηλό επίπεδο και είχαν πολύ καλή σκηνική συνεργασία.

Ο λόγος και η μουσική συνυπάρχουν, δημιουργώντας ένα ενιαίο θέαμα, που άντλησε την έμπνευσή του από τη δημοτική και λαϊκή μας παράδοση.

Η σκηνοθετική οπτική υπηρετεί το λόγο, σταχυολογεί την ουσία του και τη συνοδεύει με εικόνες.