Κριτική Onlytheater

Παράσταση, που εγκλωβίστηκε σε μέτριες, προφανείς και ρηχές σκηνοθετικές επιλογές και μια ερμηνευτική φόρμα, που δεν έδωσε στο λόγο παλμό και βάθος.

Η εικόνα υπερίσχυσε του λόγου, ο οποίος δεν είχε αντίστοιχη δυναμική και συχνά λειτούργησε σε βάρος του.

Η σκηνοθετική προσέγγιση είχε κάποιες αρρυθμίες που οδήγησαν σε κοιλιές στη ροή και την εξέλιξη της ιστορίας και ανισοβαρείς ερμηνείες, άλλοτε με φωτεινές στιγμές κι άλλοτε χωρίς ισορροπία και μέτρο.

Η προσπάθεια είχε τόλμη, προσανατολισμό και υπηρέτησε με συνέπεια και μέτρο το στόχο της, αποτελώντας ένα καλλιτεχνικό στοίχημα που κερδήθηκε.

Μια προσπάθεια σύγχρονης σκηνικής αναπαράστασης αρχαίας κωμωδίας, που είχε ως έμπνευση τον Αριστοφάνη, αλλά αλλοίωσε, σε σημαντικό βαθμό, την ουσία του.

Μια παράσταση, σαν εικαστική σύνθεση. Η κίνηση και τα σώματα είχαν ρόλο πρωταγωνιστή, η εικόνα τους είχε αναμφισβήτητη αισθητική, με το λόγο σε δεύτερη μοίρα, σε μορφή αποστασιοποιημένης αφήγησης.

Η σκηνοθετική προσέγγιση προσπάθησε μέσα από τη σάτιρα, να αποτυπώσει τα απλά, αλλά διαχρονικά μηνύματα του ποιητή, συχνά με έξυπνο χιούμορ και χωρίς πολλές υπερβολές.

Οι ερμηνείες στάθηκαν σε ένα γενικά καλό επίπεδο, με τη Θεοδώρα Τζήμου να δίνει προσωπικό ρεσιτάλ.

Μια προσπάθεια απεικόνισης του τρομακτικού κόσμου του Κόμη Δράκουλα, η οποία βασίστηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό στην αισθητική της.

Μία παράσταση ενός ελληνικού κειμένου, που παρά την ηλικία του, δεν έχει χάσει τη δροσιά και την αξία του.