Άρθρο

«Ο Νίκος Καββαδίας», γράφει ο Ανδρέας Καραντώνης, «είναι ο ποιητής που πλάτυνε το Εγώ του και χώρεσε μέσα τον διπλανό του».

Ακτιβιστές με νοητικές αναπηρίες, ανοίγουν μια ειλικρινή συζήτηση, υποδεικνύοντας απλά και φιλικά στο κοινό τις λεπτές (αν)ισορροπίες, τις παράλογες αντιφάσεις και τις απόλυτες αδικίες που συνθέτουν την ζωή τους.

Ο Διονύσης Μαλαπέτσας, "έζησε" τα βασανιστήρια της χούντας, στην οδό Μπουμπουλίνας. Στα υπόγεια, στην ταράτσα, στα γραφεία του Μάλλιου, του Μπάμπαλη, του Πέτρου, του Θεοφιλογιαννάκου, του Χατζηζήση. Τώρα ξέρει.

Ο πάντα γενναίος διεκδικητής του ακατόρθωτου, ο πεισματάρης Θάνος Μικρούτσικος, επέμενε πως όλοι μαζί, πρέπει να κρατήσουμε ανοιχτό το παράθυρο στο όνειρο.

Μέσα από το πρώτο άρθρο του νέου χρόνου, θέλω κυρίως, να μιλήσω για όλους εκείνους που νιώθουν ακόμη πιο μόνοι και ξένοι, αυτές τις μέρες.

Ευδοκιμεί η ποίηση και η ευαισθησία, στην εποχή των μηχανών και στους καιρούς των CEOs και των managers; Αντέχει; Φαίνεται πως ναι.

Εύχομαι  να υποδεχτούμε τον καινούριο χρόνο, το 2020, με χαρά και αγάπη, ενωμένοι όλοι μαζί, σαν  μια μεγάλη και όμορφη παρέα.

Όλοι τολμούν να λένε τα πράγματα με το όνομά τους και μεγαλουργούν, εμείς κουκουλώνουμε πράγματα και μένουμε στάσιμοι στο περιθώριο.

Τι συμβαίνει στις κοινωνίες, όταν εμφυτεύουν στα άτομα, συγκεκριμένες σκέψεις και "πιστεύω", ανάλογα με την τάξη τους; Όταν αφαιρούν τους μηχανισμούς της αντίδρασης κι εφαρμόζουν συνειδησιακή καταστολή;

Η «ΑΦΟΣΙΩΣΗ». Αυτή που ζητείται, πωλείται ή ενοικιάζεται και αλλάζει αμετάβλητη υποκείμενα, όταν όλοι νομίζουμε ότι έχει πιάσει πάτο.