Άρθρο

Ευδοκιμεί η ποίηση και η ευαισθησία, στην εποχή των μηχανών και στους καιρούς των CEOs και των managers; Αντέχει; Φαίνεται πως ναι.

Εύχομαι  να υποδεχτούμε τον καινούριο χρόνο, το 2020, με χαρά και αγάπη, ενωμένοι όλοι μαζί, σαν  μια μεγάλη και όμορφη παρέα.

Όλοι τολμούν να λένε τα πράγματα με το όνομά τους και μεγαλουργούν, εμείς κουκουλώνουμε πράγματα και μένουμε στάσιμοι στο περιθώριο.

Τι συμβαίνει στις κοινωνίες, όταν εμφυτεύουν στα άτομα, συγκεκριμένες σκέψεις και "πιστεύω", ανάλογα με την τάξη τους; Όταν αφαιρούν τους μηχανισμούς της αντίδρασης κι εφαρμόζουν συνειδησιακή καταστολή;

Η «ΑΦΟΣΙΩΣΗ». Αυτή που ζητείται, πωλείται ή ενοικιάζεται και αλλάζει αμετάβλητη υποκείμενα, όταν όλοι νομίζουμε ότι έχει πιάσει πάτο.

Οι Βρυξέλλες, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Κίτρινο Υποβρύχιο και η Μπριζ.

Ένα κείμενο αφιερωμένο στην αξιολάτρευτη Μελανία του "Όσα παίρνει ο άνεμος", την Ολίβια ντε Χάβιλαντ.

Θα πρότεινα στην ηγεσία του Υπ. Πολιτισμού, να βρει τρόπο να υποστηρίξει ουσιαστικά νέους ανθρώπους, με αποδεδειγμένα προσόντα, που θα μας κάνουν περήφανους.

Είδα τη ''Μήδεια, του Μποστ'', μια Μήδεια που θα μου μείνει αξέχαστη, από τον μαγικό Μάκη Παπαδημητρίου, σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη.