Άρθρο

Ξημερώματα 21ης Απριλίου. Από τις πιο παράξενες νύχτες της παιδικής μου ηλικίας.

"Ο Μέντης είναι τόσο βαθειά λιτός, χωρίς φιοριτούρες, αλλά με αυθεντικά αρώματα ζωής πραγματικής και γιαυτό, κάθε λέξη του έχει ανεκτίμητη αξία."

Ο Τάκης Τζαμαργιάς πιστεύει ότι ο λόγος μπορεί να είναι τόσο περιοριστικός, όσο η σιωπή κι αυτή μπορεί να είναι το ίδιο εύγλωττη με το λόγο.

Πως κρίνονται, αλήθεια, αντικειμενικά οι παραστάσεις; Με αποδείξιμα επιχειρήματα ως προς τη θεματική και την αισθητική τους, λέει ο Μολιέρος στην ΄΄Κριτική στο σχολείο των γυναικών΄΄. Όχι αυθαίρετα, πάντως.

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ψήφισε αυτές τις μέρες κάποιο καινούριο νόμο, ή, τροπολογία νόμου, ή, παράμετρο νόμου για τα πνευματικά δικαιώματα, από τις δημοσιεύσεις περιεχομένου στις διαδικτυακές πλατφόρμες. 

"Μια διαδοχή σε ένα θρόνο που μέχρι τώρα καθόταν η Λήδα Πρωτοψάλτη. Ο θρόνος του καπιταλισμού στο έργο «Ο Καλός άνθρωπος του Σε Τσουάν» του Μπερλοτ Μπρέχτ."

Όσοι νοιαζόμαστε για την ελευθερία έκφρασης και την ελεύθερη διάδοση των ιδεών (και -βεβαίως- στο διαδίκτυο), απαιτούμε η πνευματική-καλλιτεχνική δημιουργία να μην αποτελεί εμπόρευμα.

"Στο έργο του Μπρεχτ «Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν», είμαι ο νερουλάς Βανγκ, που πασχίζει να επιβιώσει στη δύσκολη συγκυρία μιας άνισης κοινωνίας."

Γράφω, ελπίζοντας πως ο Έλληνας πολίτης θα αποστρέψει επιτέλους το πρόσωπό του από το αγοραίο και θα απαιτήσει το σημαντικό.

"Ένα βιβλίο για πρόσωπα που ''δεν άνθισαν ματαίως''.