Κριτική Onlytheater

          Σε ένα τραπέζι που λειτουργεί σαν ρολόι, περνούν διαδοχικά άνθρωποι βασανισμένοι και βασανιστές, φυλακές, τρελάδικα, εξορίες σε μια υποδειγματική σκηνική διάσταση.

          Οι δύο ηθοποιοί, άμεσοι και φυσικοί στον λόγο, στα βλέμματα, στις παύσεις, στις χειρονομίες, υπηρέτησαν με ζήλο τον ρόλο τους.

          Ένα κωμικοτραγικό έπος, βγαλμένο από τον υπόκοσμο του Βερολίνου, στην ταραγμένη εποχή του Μεσοπολέμου.

          Παρόλο το συγκλονιστικό κείμενο της ιψενικής δραματουργίας, η παράσταση δεν κατάφερε να ικανοποιήσει τις προσδοκίες των θεατών, ούτε ως συνολική εικόνα, ούτε ως επιμέρους υποκριτικές επιδόσεις. 

          Μία φάρσα, με πλούσια κλιμάκωση και σπινθηροβόλους διαλόγους, που  καταγγέλλει την Ελλάδα του σήμερα.

          Ένα παλλόμενο έργο τέχνης, ένα καλοκουρδισμένο σύνολο ουσίας, που συνεχώς κάλπαζε σε μια απαιτητική συνθήκη υψηλού δείκτη δυσκολίας.

          Το κείμενο αναδεικνύει την αδυναμία και το απύθμενο χάος της Δικαιοσύνης, επιβεβαιώνοντας τον κανόνα ότι το μυρμήγκι δικάζεται σαν ελέφαντας.

          Ο σκηνοθέτης συνδιαλέγεται με το σύμπαν του Μολιέρου με χιούμορ και ανατρεπτική διάθεση, χωρίς πλαστή σοβαροφάνεια.

          Η καλύτερη στιγμή -συγγραφικά και υποκριτικά- της Ελένης Ράντου. Σκηνικά πληθωρική, ωστόσο πειθαρχημένη, ευθύβολη, συνειδητοποιημένη, κυριαρχεί στο σανίδι!

          Μία υπαρξιακή τραγωδία για τον άνθρωπο, που συνθλίβεται κυριολεκτικά, παγιδευμένος στα γρανάζια της δικής του ουτοπίας.