Κριτική Onlytheater

          Το έργο θα μπορούσε να είναι η συνέχεια του θεατρικού έργου «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ», του Άλμπι, και του «Χορού του Θανάτου», του Στρίνμπεργκ.

          Οι ερμηνευτικές «κορυφογραμμές» της παράστασης είναι το δίπολο Μάινα-Σκυφτούλη. Ένα εκρηκτικό ντουέτο, Έπαρχου και Ψευτοεπιθεωρητή, με σκηνική χημεία, άνεση, ευθυβολία, ευελιξία.

          Ένα μυστηριώδες, σαγηνευτικό ταξίδι του Σέπαρντ, μέσα από την ολοκληρωμένη ματιά της Ελένης Καρακούλη. Προσεγμένη δουλειά!

          Μια φορά κι έναν καιρό, ο Κατούριαν ήθελε να γράψει μία ιστορία για τον αδερφό του... Ο ΠΟΥΠΟΥΛΕΝΙΟΣ του ΜακΝτόνα είναι ένα σκληρό παραμύθι αφύπνισης.

          Το κείμενο μιλάει για οικογενειακούς δεσμούς, ανίατες ασθένειες, την ηθική στο ζήτημα της ευθανασίας και τη δυσκολία να αφήσουμε να «φύγουν», όσοι αγαπάμε. 

          Ο Γιώργος Καραμίχος στον ρόλο του «Λουκά», που επιστρέφει για να λύσει το κουβάρι που υπάρχει μέσα του, είναι η ήρεμη δύναμη της παράστασης, με εξαιρετικές υποκριτικές εγγραφές.

          Από την παράσταση έλειψε η κορύφωση, η έκσταση, που θα ταρακουνούσε τους θεατές. Δεν αποδόθηκε το τραγικό μέγεθος του ήρωα, αφήνοντας την επίγευση του ανολοκλήρωτου.

          Η παράσταση της Μαριάννας Κάλμπαρη, υπήρξε πολύ λίγη και αδύναμη, παρά τα ονόματα – κράχτες και τις όποιες, υποτιθέμενες, «καινοτόμες» σκηνοθετικές παρεμβάσεις.

          Η τολμηρή σκηνοθετική οπτική του Άρη Μπινιάρη, μετατοπίζεται, από την κωμική υπερβολή του πρωτότυπου κειμένου, σε μία πιο μυστηριακή και βαθιά υπαρξιακή εκδοχή.

          Ένα παίγνιο εξουσίας,  με πολλές παραδοξότητες, έναν εκδικητή θεό κι ένα αμφίσημο μίασμα. Η παράσταση του Εθνικού θάμπωσε από το πολύ χρώμα.