Κριτική Onlytheater

          Η σκηνοθετική προσέγγιση φτάνει το μαχαίρι στο κόκαλο. Σκιαγραφείται η πορεία ενός ανώδυνου γάμου προς το επώδυνο διαζύγιο, σε ένα καθοδικό σπιράλ από ψέματα, εγωισμούς και απιστίες.

          Ο θίασος, δυνατός και υποκριτικά συνειδητοποιημένος, καταθέτει την ψυχή του κυριολεκτικά.

          Το έργο του Σίμελπφενιχ είναι η πανανθρώπινη σιωπηλή κραυγή στην αδηφάγα καπιταλιστική κοινωνία, που υπόσχεται, τάχα, ανθρώπινα δικαιώματα και ίσες ευκαιρίες. 

          Κείμενο ζωντανό και διεισδυτικό, δομημένο με ισορροπίες, γοργούς ρυθμούς, κοφτές σκηνές και ρόλους διαρκώς σε κίνηση.

          Η Φλέρυ Νταντωνάκη, ίσως, η μεγαλύτερη φωνή της Ελλάδας, έζησε σαν αερικό και «έφυγε», γιατί δε μπόρεσε να αντέξει την ασχήμια του κόσμου.

          Το έργο δεν είναι απλώς μια φανταστική ιστορία, είναι, δυστυχώς, η Ιστορία που επαναλαμβάνεται.

          Πηγαίνοντας στη «Στέγη», σίγουρα δε θα δεις Ντοστογιέφσκι. Θα ταυτιστείς, ίσως, με κάποιους ήρωες, με κάποιες σκηνές και πιθανόν με κάποιες ιδέες.

          Η ποίηση της βίας. Μια εμπύρετη συνθήκη με κοινωνικό και ψυχοθεραπευτικό ρόλο.

          Ο συγγραφέας ονοματίζει πολιτικά πρόσωπα της Γαλλίας για να φτάσει στη ρίζα του κακού. Πώς, αλήθεια, ξεκινά μια αλλαγή, μια επανάσταση;

          Ο πολυπληθής θίασος αποδεικνύεται άρρηκτα δεμένος και απολύτως εναρμονισμένος στο σκηνοθετικό όραμα, με μπροστάρη τον Γιώργο Χρυσοστόμου.