Ερμηνείες ατόφιες, ολοκληρωμένες, άμεσες, φυσικές, που συνταράσσουν το μέσα μας, δικαιώνοντας την απήχηση του κειμένου και τη σπουδαιότητα της θεατρικής πράξης.

          Μία αλλοπαρμένη συγγραφέας ροζ ιστοριών, ένας ευέξαπτος «macho» νεαρός, ένας βιοπαλαιστής μετανάστης κι ένα ...κέικ.

          Το έργο του David Ireland, με την κοφτερά περίτεχνη γραφή, έχει πολλά να πει για τον μισογυνισμό, τον πολιτισμό, τον εθνικισμό, την ταυτότητα και τα στερεότυπα.

          Αν το  έργο του Σοφοκλή είναι μια ιστορία πόνου και απάτης, τότε ο μονόλογος του Ρίτσου προσθέτει μια νέα διάσταση στη σύγχρονη πρόσληψη του μύθου.

          Το έργο χλευάζει την κοινωνική αναισχυντία, την ανηθικότητα, τον κούφιο πατριωτισμό, την υποκρισία, και την αβάσταχτη ηλιθιότητα των «μεγάλων».

          Το έργο είναι ανοιχτό, δεν πιστεύει σε συμβολισμούς και επεξηγήσεις. Τολμάει και υλοποιεί οργιαστικά.

          Ο πρωταγωνιστής και σκηνοθέτης ψυχογράφησε με αληθοφάνεια τον εσωτερικό σπαραγμό ενός βασανισμένου ανθρώπου, απελπισμένου αλλά και περήφανου.

          Η «Αντιγόνη» της Λένας Παπαληγούρα διαγράφεται με ευαισθησία, μέτρο και εσωτερικό παλμό, κρατώντας καθάριο τον τραγικό τόνο.

          Η παράσταση του Ουαζντί Μουαουάντ, βασίστηκε σε μία ωραία ιδέα που όμως παρέμεινε μετέωρη στην υλοποίησή της.

          Ένα πολύτιμο αντίδοτο στη σιωπή, στη λήθη. Μια σπουδαία θεατρική παρακαταθήκη, ένα πραγματικά δυνατό θέατρο-καθρέφτης!