Κριτική Onlytheater

Δυναμική σκηνοθεσία και παρά τις κάποιες μικρές αρρυθμίες, είχε ατμόσφαιρα και ένταση.

Ένα δύσκολο -και πιθανώς- έντονα προσωπικό κείμενο της Virginia Wolfe, επιβεβαιώνει ότι είναι ένα έργο οραματιστικό και με πολλές πιθανές ερμηνείες.

Το κείμενο είχε κάποιες αδυναμίες με έντονο το στοιχείο της επαναληπτικότητας των νοημάτων και η παράσταση είχε κάποιες μικρές κοιλιές, αλλά ανέδειξε ένα αξιόλογο πρωταγωνιστικό δίδυμο.

Η παράσταση αυτή είχε στόχο, ισορροπία, σωστή αξιοποίηση του αρχαίου λόγου, συνέχεια και συνέπεια στη ροή της. Διατήρησε την αυθεντικότητά της, βάζοντας στην εκδοχή που είδα, την προσωπική σφραγίδα του σκηνοθέτη και των συντελεστών της.

Το μιούζικαλ δεν είναι εύκολο είδος θεάτρου. Χρειάζεται έμπειρο σκηνοθέτη, εμπνευσμένο ενορχηστρωτή και ευφάνταστο χορογράφο.

Ο Γκραουζίνις σεβάστηκε απόλυτα τον αρχαίο λόγο, τον προσάρμοσε στο σήμερα και τον ανέδειξε με μια εύρυθμη και ατμοσφαιρική σκηνοθεσία.

Το κείμενο του Γιάννη Μαρή, έτυχε ενός ιδιαίτερου ανεβάσματος, (ατμόσφαιρα, ρυθμός, ερμηνείες), το οποίο το ανέδειξε και το κράτησε σε υψηλό αισθητικό επίπεδο.

Παράσταση χαμένη στη δυσκολία του εγχειρήματός της, χωρίς φρέσκια ματιά ή μια ανανεωτική οπτική. Το τέλος ήρθε λυτρωτικά, μετά από ένα δίωρο κουραστικής θέασης.

Ο Σπύρος Ευαγγελάτος στον ΑΜΥΝΤΑ του, μας απέδειξε, ότι διατηρεί το κέφι, τη διάθεση και το μεράκι να σκηνοθετεί έργα, που ταιριάζουν στο ταμπεραμέντο του.

Το φετινό ανέβασμα του ΠΛΟΥΤΟΥ, δια χειρός Γ. Κιμούλη, έδειξε να έχει προθέσεις για κάτι διαφορετικό. Κάτι όμως, σαν να μην πήγε καλά...