Κριτική Onlytheater

Το κείμενο είχε κάποιες αδυναμίες με έντονο το στοιχείο της επαναληπτικότητας των νοημάτων και η παράσταση είχε κάποιες μικρές κοιλιές, αλλά ανέδειξε ένα αξιόλογο πρωταγωνιστικό δίδυμο.

Η παράσταση αυτή είχε στόχο, ισορροπία, σωστή αξιοποίηση του αρχαίου λόγου, συνέχεια και συνέπεια στη ροή της. Διατήρησε την αυθεντικότητά της, βάζοντας στην εκδοχή που είδα, την προσωπική σφραγίδα του σκηνοθέτη και των συντελεστών της.

Το μιούζικαλ δεν είναι εύκολο είδος θεάτρου. Χρειάζεται έμπειρο σκηνοθέτη, εμπνευσμένο ενορχηστρωτή και ευφάνταστο χορογράφο.

Ο Γκραουζίνις σεβάστηκε απόλυτα τον αρχαίο λόγο, τον προσάρμοσε στο σήμερα και τον ανέδειξε με μια εύρυθμη και ατμοσφαιρική σκηνοθεσία.

Το κείμενο του Γιάννη Μαρή, έτυχε ενός ιδιαίτερου ανεβάσματος, (ατμόσφαιρα, ρυθμός, ερμηνείες), το οποίο το ανέδειξε και το κράτησε σε υψηλό αισθητικό επίπεδο.

Παράσταση χαμένη στη δυσκολία του εγχειρήματός της, χωρίς φρέσκια ματιά ή μια ανανεωτική οπτική. Το τέλος ήρθε λυτρωτικά, μετά από ένα δίωρο κουραστικής θέασης.

Ο Σπύρος Ευαγγελάτος στον ΑΜΥΝΤΑ του, μας απέδειξε, ότι διατηρεί το κέφι, τη διάθεση και το μεράκι να σκηνοθετεί έργα, που ταιριάζουν στο ταμπεραμέντο του.

Το φετινό ανέβασμα του ΠΛΟΥΤΟΥ, δια χειρός Γ. Κιμούλη, έδειξε να έχει προθέσεις για κάτι διαφορετικό. Κάτι όμως, σαν να μην πήγε καλά...

Δεν είδα τίποτε το ανατρεπτικό ή το καινοτόμο στην παράσταση. Μεγάλη η δόση της πρόκλησης και της σεξουαλικής φλυαρίας.

Ο Γιάννης Βούρος στον κεντρικό ρόλο του Κουτρούλη, με ιδιότροπα κωμικό βάδισμα και εντυπωσιακή ζωτικότητα, δίνει μια κεφάτη και ώριμη ερμηνεία.